Jedną z możliwych perspektyw spojrzenia na zagadnienie bliskości jest stanowisko, które znajduje jej naturę w istniejących relacjach.
„Wszyscy (…) żyjemy i działamy wśród nieprzebranego mnóstwa innych istot ludzkich, widocznych i domniemywanych, znanych i anonimowych. Ich życie zależy od tego, co uczynimy my, a zarazem wpływa na to, co sami czynić możemy”.
Bliskość bycia ludzi to, dla odwołującego się do filozofii dialogu Baumana „nie bardzo mała odległość”, to nawet nie wysiłek pokonania odległości, czy decyzja jej zlekceważenia; jest ona, po prostu, „kasacją odległości”.
Filozofia dialogu, o której powyżej zwróciła szczególną uwagę na sferę międzyosobową. Uznając za swą podstawę istotność wzajemnych relacji – uczyniła z nich pierwszą zasadę - nawet w stosunku do ontologii. Poszukując powodów, które przyczyniły się do załamania dotychczas obowiązującej „wizji człowieka” żyjącego w bezpiecznym, przewidywalnym i dostatnim świecie, uznała, że to właśnie w relacji tkwi istota człowieka i to w niej będzie się on urzeczywistniał.
Z tej perspektywy człowiek zawsze pozostaje uwikłany w świat, co oznacza, że pozostaje w określonych relacjach zarówno z tym co podmiotowe jak i przedmiotowe. Dlatego niemożliwe jest rozpatrywanie go w izolacji. Buber przyjął założenie o istnieniu dwóch podstawowych słów opisujących relacje i możliwości konstytuowania się w nich podmiotu. Pierwsze ze słów to Ja-Ty, drugie Ja-Ono. Dla Bubera każde ze słów (każda para) to inny rodzaj relacji. Pierwsza jest relacją podmiotu do drugiego podmiotu, w której „staję się Ja w zetknięciu z Ty”. Druga natomiast jest relacją podmiotu do wszystkiego, co znajduje się w jego przestrzeni – rzeczywistości, i nie zawiera się w pierwszym rodzaju relacji.
Bliskość relacji, jej odczucie względem innych podmiotów, będzie zatem subiektywną oceną i deklaratywną kwestią każdego podmiotu.
